Urodzony jako Cassius Clay Jr. urodzony 17 stycznia 1942 roku w Lousiville zmarł 3 czerwca 2016 roku w Scottsdale. Amerykański bokser. Cassius Clay wychował się wraz z młodszym bratem Rudoplhem, w rodzinie malarza bilboardów Cassiusa Claya Seniora. Pierwszy kontakt z boksem Cassius zawdzięcza policjantowi z Lousiville Joe Martinowi, który skierował go na salę bokserską w wieku 12 lat. Pierwszym trenerem Claya był miejscowy trener Fred Stoner. Pod okiem Stonera Cassius zdobył sześć tytułów Złotych Rękawic Kentucky, dwa tytułu Złotych Rękawic na szczeblu krajowym, tytuł mistrza krajowego, a w końcu w wieku 18 lat złoty medal na Letnich Igrzyskach Olimpijskich w Rzymie w 1960 roku w kategorii półciężkiej. W finale podczas olimpiady Cassius pokonał polskiego zawodnika Zbigniewa Pietrzykowskiego. Bilans walka amatorskich Claya to 100 wygranych i 5 porażek. Zaraz po zdobyciu tytułu olimpijskiego Cassius przeszedł na zawodowstwo. W swoim pierwszym pojedynku stoczonym 29 października 1960 roku z Tunneyem Hunsakerem, odniósł pierwsze zwycięstwo na punkty. W latach 1960 – 1963 stoczył w sumie 19 walk, wygrywając wszystkie. W tym czasie poznał swojego późniejszego trenera Angelo Dundeego. Pierwszy tytuł mistrza świata zdobył jako 22 latek w 1964 roku pokonując ówczesnego mistrza Sonny’ego Listona. Po tej walce Cassius oficjalnie przystąpił do Nation of Islam, radykalnej organizacji czarnoskórych Amerykanów , wyznających Islam prowadzonych przez Malcolma X i Ellijaha Muhammada. Zrezygnował z nazwiska Cassius Clay, początkowo nazywał się Cassius X. Po tym jak Ellijaha Muhammad przezwał go „ Ali”, przyjął nazwisko Muhammad Ali. W rewanżu rozegranym w maju 1965 roku, Liston ponownie przegrał z Alim. Tym razem został znokautowany w połowie pierwszej rundy. Przez następne dwa lata Ali z powodzeniem bronił tytułu w walkach z min. Floydem Pattersonem, Karlem Mildenbergerem, George’em Chuvalo, Henrym Cooperem, Brianem Londonem, Clevelandem Williamsem, Erniem Terrellem i Zorą Folleyem. W 1967 roku został skazany na karę więzienia w zawieszeniu za odmowę służby wojskowej i wyjazdu na wojnę do Wietnamu. Skutkiem wyroku było odebranie paszportu, tytułu mistrza świata boksu oraz licencji profesjonalnego boksera. Przez trzy lata Ali nie mógł walczyć ani opuszczać terytorium Stanów Zjednoczonych. Jako bokser mógł stoczyć jedynie zainscenizowaną dla kamer walkę przeciwko byłemu wielkiemu mistrzowi Rocky’emu Marciano. W końcu po procesie apelacyjnym, wyrok został uchylony. W 1970 roku gubernator stanu Georgia wydał zezwolenie na udział Alego w walce. 26 października w Atlancie Ali powrócił na ring, wygrywając z Jerrym Quarrym. Tego roku Muhammad walczył jeszcze z Oscarem Bonaveną, z którym wygrał przez nokaut w 15 rundzie. 8 marca 1971 roku Ali spotkał się z Joe Frazierem legitymującym się bilansem 26-0. Walka w Madison Square Garden pomiędzy dwoma niepokonanymi bokserami została nazwana „ Pojedynkiem Stulecia”. W finałowej 15 rundzie, dzięki przewadze na punkty i jednogłośnej decyzji sędziowskiej zwycięstwo odniósł Joe Frazier, przerywając passę 31 kolejnych zwycięstw. Po następnych 10 wygranych w latach 1971-1973, Ali spotkał się z Kenem Nortonem, który doprowadził do drugiej porażki Alego, łamiąc mu szczękę. Pół roku później Ali zrewanżował się Nortonowi pokonując go na punkty. Po zwycięstwie nad kolejnym pretendentem, Joe Frazierem w styczniu 1974 roku, mógł zmierzyć się z aktualnym mistrzem świata Wszechwag, George’em Foremanem i walczyć o odzyskanie tytułu. Ali przyjął w tym pojedynku niezwykła taktykę. Wiedząc ze Foreman zwykle wygrywał przez nokaut w pierwszych rundach, przez pierwsze siedem odsłon walczył w defensywie, przyjmując wszystko na gardę. W ósmej rundzie Foreman był niezwykle zmęczony, wtedy zupełnie nieoczekiwanie Ali błyskawicznie zaatakował i znokautował rywala. Po walce obaj pięściarze zaprzyjaźnili się. 1 października 1975 roku Don King z pompą zorganizował kolejny pojedynek Alego. Jego kolejnym rywalem był Joe Frazier. Muhammad wygrał po 14 rundzie. Po trzech walkach rozegranych w 1976 roku, Ali wystąpił w pojedynku wrestlerskim z mistrzem tej sztuki Antonio Inokim. Po 15 rundach pojedynek zakończył się remisem, ale Ali odniósł poważne obrażenia nóg. Potem stoczył jeszcze trzy wygrane pojedynki. W lutym 1978 roku stracił tytuł na rzecz mistrza olimpijskiego z Montrealu Leona Spinksa. Tytuł odzyskał pół roku poźniej, rewanżując się Spinksowi, ale było to już ostatnie jego zwycięstwo. Ogłosił przejscie na emeryturę 27 czerwca 1979 roku, ale wrócił w 1980 roku, chcąc odzyskać tytuł. Walczył z Larrym Holmesem. Niestety nie dotrwał do końca pojedynku, jego trener Dundee poddał go po 10 rundach. Także ostatnia walka Alego, 11 grudnia 1981 roku z Trevorem Berbickiem zakończyła się porażką. W 1984 roku zdiagnozowano u niego Parkinsonizm.
#TELEWIZJA
