Amerykański bokser urodzony 1 września 1923 roku w Brocton, zmarł 31 sierpnia 1969 roku. Jest jedynym niepokonanym mistrzem świata wagi ciężkiej. Jego bokserska kariera trwała 10 lat. Jako półtoraroczne dziecko ledwo przeżył ciężkie zapalenie płuc. Będąc nastolatkiem aktywnie uprawiał sport min. Baseball i football amerykański. Swoją edukację zakończył na 10 klasie szkoły średniej, po czym głownie pracował fizycznie. W marcu 1943 roku został powołany do wojska. Został przydzielony do 150 Brygady Saperów. W 1944 roku został wysłany do Walii gdzie zajmował się załadunkiem okrętów pływających z dostawami dla wojsk Alianckich walczących we Francji. Po kilku miesiącach wysłano go z powrotem do ojczyzny, do Fort Lewis, gdzie oczekiwał przerzutu na Pacyfik. Wojna jednak się skończyła, a Rockyemu pozostał jeszcze rok służby. Aby dać upust swojej energii zaczął startować w organizowanych przez wojsko turniejach bokserskich. Krępy, ale obdarzony niezwykłą siłą ciosu Marchegiano wkrótce stał się postrachem innych współzawodników. W kwietniu 1946 roku otrzymał przepustkę, podczas której stoczył pierwszą oficjalną amatorską walkę. Jego rywalem był utytułowany Henry Lester. Lester górujący nad rywalem techniką i doświadczeniem kontrolował przebieg walki. W trzeciej rundzie Lester został umyślnie kopnięty kolanem w krocze. Walka zakończyła się skandalem i dyskwalifikacją Marchegiano. Ta porażka zniechęciła go do dalszego uprawiania boksu. Przytył, zaczął nadużywać alkoholu i palił dwie paczki papierosów dziennie. Wkrótce po powrocie do Fort Lewis, dzięki namowom znajomych wznowił treningi i rzucił używki. Wziął udział w organizowanym przez Amateur Athletic Union turnieju bokserskim. Chociaż wygrał dwie pierwsze walki przez nokaut w pierwszej rundzie, doznał poważnej kontuzji lewej dłoni. W trzeciej walce walczył jedną ręką. Przegrał i poddał się skomplikowanej operacji, po której lekarze odradzili mu powrót do boksu. W lecie 1946 roku został zdemobilizowany. Po powrocie do Brockton chciał spełnić swoje dziecięce marzenie i zostać profesjonalnym baseballistą. Zapisał się do miejscowej półamatorskiej drużyny Taunton Lumber Team. W 1947 roku był na trzytygodniowych testach w filialnej drużynie Chicago Cubs, ale uznano go za nieprzydatnego. Zdesperowany Marchegiano powrócił do tego co wychodziło najlepiej czyli boksu. Treningi wznowił pod okiem swojego przyjaciela Allie Colombo.17 marca 1947 roku stoczył swoją pierwszą profesjonalną walkę. Jego rywalem był Lee Epperson. Aby ukryć ten fakt przed matką, która nie chciała żeby został zawodowym pięściarzem, wystąpił pod pseudonimem Rocky Mack. Wygrał przez nokaut w trzeciej rundzie inkasując za wygraną 35 dolarów. Następnie zdecydował się na nietypowy ruch i powrócił do walka amatorskich. W lutym 1948 roku został mistrzem Nowej Anglii, którą reprezentował na turnieju Golden Glove w Nowym Jorku. Walczył tam z Colley Wallecem. Według większości obserwatorów walkę wygrał, jednak sędziowie byli innego zdania. Była to ostatnia kontrowersyjna porażka w jego karierze. Wkrótce potem wziął udział w regionalnym turnieju eliminacyjnym do Igrzysk Olimpijskich w Londynie. W finale pokonał George’a McGinnisa, ale doznał kontuzji kciuka, która wyeliminowała go z kadry. Była to jego ostatnia walka w amatorskiej karierze. Eksperci nie wróżyli mu wielkiej kariery. Uważali ze jest za stary, za niski, za lekki i ze słabą techniką. Nad poprawieniem techniki pracował z nim nowy trener Charley Goldman. Szczególny nacisk położył na pracę nóg i balans oraz uderzenia lewą ręką. Nauczył też walczyć Rocky’ego z charakterystycznego przysiadu. Jego managerem został Al Weill. To on namówił Marchegiano, aby zaczął walczyć pod pseudonimem Rocky Marciano. Następnych 14 walk Rocky wygrał przed czasem. Pierwszym bokserem który był w stanie przetrwać do ostatniej rundy był Don Mogard, który w maju 1949 roku przegrał przez decyzję po 10 rundach. Rok 1949 Rocky zakończył jako niepokonany w 23 walkach. Dzięki ponadprzeciętnej odporności na ciosy i ból zyskał przydomek „The Rock”. 30 grudnia 1949 roku na słynnym Madison Square Garden, Rocky walczył przeciwko solidnemu Carmine Vingo. Marciano zakończył jego karierę brutalnie nokautując go w szóstej rundzie. Vingo został przewieziony do szpitala ze złamaną podstawą czaszki i wylewem krwi do mózgu. Był w śpiączce i miał sparaliżowaną połowę ciała. Przez siedem dni lekarze walczyli o jego życie. W końcu gdy okazało się że przeżyje, Marciano czując się winny zapłacił 2000 dolarów za hospitalizację i podarował mu kolejne 500 na znalezienie pracy. Po prawie trzech miesiącach Rocky wrócił na ring w pojedynku z najtrudniejszym do tej pory rywalem Rolandem La Starzą. Była to jedyna walka w zawodowej karierze w której był o włos od porażki. Rocky wygrał minimalnie przez niejedno głośną decyzję. Była to również pierwsza walka Rocky’ego transmitowana w telewizji. Marcianio tryumfował w kolejnych 11 pojedynkach. Wśród pokonanych był Rex Layne. Nokautując Layne’a Marciano stał się jednym z głównych pretendentów do mistrzostwa świata. Pojedynek o pas mistrzowski jednak się oddalił po tym jak Ezzard Charles stracił tytuł na rzecz pretendenta numer jeden Jersey Joe Wallcota. Oznaczało to że najpierw dojdzie do rewanżowej walki pomiędzy tymi bokserami. Najbliższym rywalem Marciano był były mistrz świata Joe Louis. Walka ta odbyła się 26 października 1951 roku w Madison Square Garden. Marciano znokautował swojego rywala w ósmej rundzie. Przed walką o tytuł mistrza świata, Rocky musiał stoczyć jeszcze walkę przeciwko doświadczonemu „Kidowi” Matthewsowi. Rocky szybko pokonał swojego rywala nokautując go w drugiej rundzie. Do walki o mistrzostwo świata z Wallcotem doszło 23 września 1952 roku na Municipal Stadium w Filadelfii. Ponad 40000 tysięcy widzów było świadkami brutalnego pojedynku. Rocku był liczony po raz pierwszy w swojej karierze. Mistrz ponawiał ataki w kolejnych rundach zdobywając przewagę. Dopiero w dalszej części walki Rocky zdołał zniwelować nieco przewagę mistrza. Starcie było bardzo brutalne. Obaj zawodnicy byli cali we krwi. Rocky miał ranę na czole a Wallcot rozcięty łuk brwiowy. Sekundanci obu pięściarzy zużyli więc dużą ilość żrącej maści zasklepiającej rozcięcia zwanej popularnie „ Dynamitem”. Prawdopodobnie substancja ta dostała się do oczu Rocky’ego, powodując częściową ślepotę miedzy 7 a 10 rundą, kiedy to Wallcot bezkarnie trafiał pretendenta. Do 13 rundy mistrz miał bezpieczną przewagę punktową. W tym momencie jedyną szansą na wygraną Marciano był nokaut. Rocky zaatakował rywala, lecz ten umiejętnie się bronił. Po 33 sekundach krążenia wokół ringu, Rocky zapędził rywala pod liny. Obaj zadali cios w tym samym momencie, lecz to krótki prawy prosty Rocky’ego dotarł ułamek sekundy szybciej. Mistrz upadł na kolana po czym tracąc przytomność osunął się twarzą na deski. Rocky Marciano został mistrzem świata wagi ciężkiej, inkasując za zwycięstwo 100 000 dolarów. Pierwszy raz Rocky obronił tytuł w rewanżowej walce przeciwko Wallcotowi w maju 1953 roku. Tym razem pojedynek był bardzo krótki. Rocky znokautował rywala w pierwszej rundzie. Następnie Rocky spotkał się po raz drugi z La Starzą. Rywal mistrza wykazał się dobrze zorganizowaną defensywą. Goldman widząc, że Rocky sobie nie radzi ze szczelną gardą , kazał mu obijać jego ramiona i korpus. Taktyka ta okazała się na tyle skuteczna, że w 10 rundzie La Starza nie mógł utrzymać wystarczająco wysoko rękawic. W 11 rundzie nie był w stanie w ogóle się bronić. W końcu po jednym z ciosów wypadł za liny i sędzia przerwał pojedynek. W 1954 roku dwukrotnie obronił tytuł przeciwko byłemu mistrzowi Ezzardowi Charlesowi. W maju 1955 roku znokautował w 9 rundzie mistrza Brytyjskiej Wspólnoty Narodów i Europy Dona Cockella. 21 września 1955 roku na Yankee Stadium w Nowym Jorku w swojej szóstej i ostatniej obronie mistrzowskiego pasa zmierzył się z Archie Moorem. Rocky znokautował rywala w dziewiątej rundzie. 27 kwietnia 1956 roku w wieku 33 lat Rocky Marciano zakończył karierę. Na zawodowym ringu był niepokonany. W Połowie lat 60. odrzucił wartą 2 mln dolarów walkę z Cassiusem Clayem. W dzień przed swoimi 46 urodzinami Rocky zginął w katastrofie lotniczej.
#TELEWIZJA
