#Semmy Schilt

Holenderski karateka reprezentujący style Ashihara i Seidokaikan, kickboxer oraz zawodnik MMA urodzony 27 października 1973 roku w Rotterdamie. Karate zaczął trenować w wieku 8 lat. Pierwszym nauczycielem był jego ojciec, instruktor karate.  Do jego największych sukcesów w karate  zalicza się zdobycie: 3-krotnego Mistrzostwa Holandii IBK Full Contact, 2-krotnego Mistrzostwa Europy IBK, 2-krotne zwycięstwo w Hukutoki All Japan Open oraz dwukrotne zwycięstwo All Japan Dai Do Juku. W 1998 roku przeszedł na zawodowstwo. Jest dyrektorem technicznym Ashihara International Karate Organisation oraz honorowym dyrektorem technicznym Sei Budokai i posiadaczem 6 dan w obu tych stylach. Równolegle do karate, Schilt walczył w MMA. W 1996 roku zadebiutował w  japońskiej organizacji Pancrase. W 1999 roku zdobył 9 tytuł Króla Pancrase w kategorii open. W 2001 roku podpisał kontrakt z Amerykańskim UFC. Stoczył tylko dwie walki po czym wrócił do Japonii, aby walczyć dla PRIDE FC.  Wygrał trzy pierwsze walki przez nokaut, ale porażki z takimi gwiazdami jak Fiodor Jemieljanienko, Antonio Rodrigo Nogueira czy Siergiej Charitonow przekreśliły szanse Schilta na odegranie większej roli w tej organizacji. W sumie w latach 2001-2004 stoczył w PRIDE 7 walk (4 wygrał, 3 przegrał). Podczas sylwestrowej gali Dynamite!! 2008 zmierzył się z Mightym Mo, którego pokonał przez duszenie trójkątne.  W K-1 zadebiutował w 2002 roku będąc jeszcze zawodnikiem PRIDE. Podczas gali K-1 Burning 2002 wygrał przez niejednogłośną decyzję z Musahim. Pierwszy znaczący sukces na ringach K-1 osiągnął w 2005 roku, wygrywając turniej K-1 WGP w Paryżu. Dzięki temu w tym samym roku wystąpił w finale K-1 World GP w Tokio. Zdobył mistrzostwo pokonując kolejno Raya Sefo, Remy’ego Bonjasky’ego, a w finale nokautując w 48 sekund Glaube Feitosę. W następnych latach Schilt całkowicie zdominował rywalizację w K-1 WGP. W 2006 roku obronił tytuł, pokonując w finale byłego trzykrotnego mistrza, Petera Aertsa, przez jednogłośną decyzję sędziów. W finale roku następnego ponownie pokonał Aertsa, tym razem przez nokaut w pierwszej rundzie.  Tym samym został pierwszym w historii zawodnikiem, który trzy razy z rzędu w Finale K-1 World Grand Prix. W 2007 roku Schilt zdobył również pas mistrza K-1 w kategorii superciężkiej, nokautując w Jokohamie Raya Sefo. W czerwcu 2008 roku obronił tytuł w walce z Jerome Le Bannerem. Pojedynek ten był 14 z rzędu wygraną Schilta w K-1. Holender pobił tym samym rekord poprzednio należący do Petera Aertsa. Dominację Schilta przerwał właśnie Aerts, który pokonał go przez decyzję 27 września 2008 roku podczas turnieju K-1 World Grand Prix 2008 Final 16 w Seulu. Porażka ta wyeliminowała Schilta z walki o czwarte z rzędu mistrzostwo K-1 WGP. W maju 2009 roku walczył o mistrzostwo It’s Showtime w wadze ciężkiej z Badrem Hari. Przegrał przez nokaut w pierwszej rundzie. W grudniu podczas walki finałowej turnieju K-1 WGP 2009 doszło pomiędzy nimi do rewanżu. Tym razem to Schilt znokautował Hariego w pierwszej rundzie, zdobywając czwarte w swojej karierze mistrzostwo K-1. W 2010 roku będąc obrońcą tytułu awansował do Finału K-1 WGP, gdy podczas Final 16 wygrał przez niejedno głośną decyzję z Hesdym Gergesem. W ćwierćfinale pokonał przez jednogłośną decyzję Kyotaro, odpadł później w półfinale pokonany po raz trzeci w karierze przez Petera Aertsa. W 2011 roku Schilt nie walczył z powodu słabej sytuacji finansowej organizacji K-1. W międzyczasie jego klub Golden Glory zapowiedział budowę, własnego konkurencyjnego względem K-1 cyklu rozgrywek, którego jedną z gwiazd miał być Schilt. 26 maja 2012 roku Schilt wywalczył inauguracyjne mistrzostwo Glory World Series w wadze ciężkiej, pokonując przed czasem Errola Zimmermana.  31 grudnia znalazł się w bardzo silnie obsadzonym turnieju wagi ciężkiej organizowanym przez Holenderską federację Glory World Series w Tokio, w ramach połączonej sylwestrowej gali kickboxingu. W szesnastoosobowym turnieju wzięli udział m.in.  Peter Aerts, Remy Bonjasky oraz Daniel Ghita –  z tym ostatnim Schilt zmierzył się w finale tego turnieju.  Holender w finałowej walce zwyciężył przez TKO w pierwszej rundzie, zostając tym samym tryumfatorem całego turnieju.  Dnia 27 czerwca 2013 roku ogłosił koniec kariery sportowe, przyczyną były prawdopodobne problemy zdrowotne.